Blueshappening Zelzate PD Martin Band - Greg Izor & Band - David Ronaldo & The Dice - The Blues Overdrive Markt Zelzate (10-08-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info club: Blueshappening © Rootsville 2024

Eén van de festivals dat altijd in mijn agenda staat aangestipt is de Blueshappening in Zelzate. Kleinschalig, gezellig, gratis en elk jaar slagen Ivan en zijn crew er altijd in om met een fijne affiche op de proppen te komen. Geen grote namen maar degelijke bands die weten waar de blues klepel hangt. Daarenboven staan er elk jaar wel een aantal Belgische bands op het programma. Op naar Zelzate dus waar ik naast de muziek ook telkenmale uitkijk naar de Thai Streetfood van het vriendelijk madammeke in haar caravan. (Dat ondertussen en heuse foodtruck is geworden)

De weergoden waren de organisatie alvast zeer goed gezind want het was schitterend zomerweer. Volle zon, zacht briesje om wat af te koelen, kortom ideale omstandigheden voor een dagje blues. Daarenboven stond het bier koud, dus wat moet een mens meer hebben?

Het eerste optreden van de dag zou worden verzorgd door de PD Martin Band (aka Piet Vercauteren), geboren in 1984, speelt al gitaar sinds zijn 16de. Hij speelde in allerlei bands, waarbij hij zichzelf onderdompelde in een grote verscheidenheid aan muzikale stijlen. Enkele jaren geleden besliste hij zijn eigen band te starten om zijn zelfgeschreven nummers te spelen als zanger-gitarist.

Dus richtte hij deze powerband op met Joris Holderbeke op bas en Rien Gees op drums en normaal ook met Hein Mandos aan de keys, maar die was er vandaag niet bij. Met funk als drijfveer brengen ze soul en blues, puur en beklijvend. Redelijk stevige stuff bijwijlen met songs als ‘Baby Sit Down’ of ‘Guitar Hurricane’.

Na een stevige muzikale intro een een song getiteld ‘Bartender’ brachten Piet en zijn acolieten ‘Born Under A Bad Sign’ van wijlen Albert King. Voor de rest bracht het trio veel eigen nummers zoals onder andere ‘Come To Bed’ of ‘Artifical State Of Misery’. Veel volk was er nog niet aanwezig op dit vroege uur maar de aanwezigen konden deze opener wel pruimen. Al bij al een leuk begin zou ik zo zeggen.

Hierna mochten we even de overtocht maken naar de Verenigde Staten, want daar hadden ze de mannen van Zelzate Greg Izor kunnen strikken.

Greg Izor werd geboren in Vermont maar verhuisde al vroeg naar New Orleans. Zijn ijzersterke harmonicaspel is een smeltkroes van Louisiana blues, Southern soul, swamp pop , vroege jazz en R&B . Hij leerde de stiel van o.a. Jumping Johnny Sansone. Na een tijd verhuisde hij naar Austin, Texas, alwaar hij speelde met o.a. Pinetop Perkins, Marcia Ball of Gary Primich en geraakte hij zelfs in de voetstappen van zijn held Sam Myers door Anson Funderburgh & His Rockets te vervoegen. Gene kattenpis dus deze man. Voor de gelegenheid wordt hij begeleid door de ijzersterke Nederlandse band van Thomas Toussaint met Harm Van Essen aan de gitaar, Dirk Wagensveld aan de bas en Paolo De Stigter op drums.

Het viertal startte sterk met ‘What It’s Gonna Be’ en ‘I Thought It Be Me’. Sterke band die met Greg was meegekomen, mensen die weten waar de blues mosterd vandaan wordt gehaald. Vooral het goede gitaarspel van Harm Van Essen viel op, terwijl de sterke ritmesectie de boel strak hield. Greg Izor heeft een aangename stem en blaast een lekker stukje harmonica weg, of het nu chromatisch of diatonisch is, het maakt hem helemaal niet uit. Het klinkt als een klok.

Greg maakte ook van de gelegenheid gebruik om zijn nieuwste album “Sustained Winds” te komen voorstellen, plaat die pas sinds juni op de markt is gebracht. Met ‘Here On Ice’, ‘Lies Of Omission’, ‘I Never Gamble’ of ‘Up To The Top’, kregen we een stevige greep uit dit album te horen. Het optreden kabbelde lustig verder maar er ontbrak een ietsje om echt het vuur aan de lont te steken. Met ‘Chucufu’, titelsong van de vorige plaat en het swingende ‘Alabama’, sloten Greg en zijn band deze set af. Er mocht er nog eentje bij vond MC Ivan en het publiek was hier duidelijk mee eens en de bisser, eentje van Lazy Lester, was dus een feit.

Met David Ronaldo & The Dice zou dan weer uit een ander vatje worden getapt, want dit is toch wel een top band. Met drie knallers van albums op hun naam, zijn deze mannen graag geziene gasten op tal van muziekevenementen. De band bestaat uit David Ronaldo (zang en gitaar), Charly Verbinnen (gitaar), Dirk Lekenne (Slide gitaar) en Hans Boeye (drums), voor de gelegenheid Patrick Cuyvers (Hammond en toetsen) en Geert Schurmans (bas). Excellente keuze om deze band op de affiche te plaatsen want toen ik ze laatst aan het werk zag op Hookrock, zetten ze alweer een stevige prestatie neer. Dat het ging swingen was dan ook een zekerheid.

Dat de band een schare fans heeft was meteen duidelijk want er was duidelijk meer volk komen opdagen en ook de ruimte voor het podium was goed gevuld toen de band ‘Palmyra’ door de geluidsinstallatie stuurde, op de voet gevolgd door het stevige ‘Wasted My Life’. Dit was duidelijk andere koek en het swingde als de beesten. De band is een stevig georganiseerd geheel en ze weten elkaar perfect te vinden, zelfs de twee “nieuwelingen” hadden geen moeite om zich in het geheel in te werken.

Southern rock van de bovenste plank met een Dirk Lekenne die ons trakteerde op stevige porties slide. Olalala, c’est magnifique! Zonder verpozen verder met onder andere ‘Price On My Head’, ‘Times For A Dime’ en het schitterende ‘Almost Cut My Hair’ van Crosby, Stills, Nash & Young. Het was genieten geblazen en ondertussen hadden de dansers zich vooraan al voorzien van een plaatsje om de benen te strekken, en gelijk hadden ze, want dit werkte zeer aanstekelijk.

Tijd voor wat rock ’n roll met ‘Too Old To Die At 27’, eigen nummer dat binnenkort zal te vinden zijn op de nog uit te komen plaat. Van rock naar boogie is niet echt een grote stap en die werd dan ook genomen met ‘Substance Boogie’. Toen David dan de mandoline ter hand nam, wist je dat het tijd werd voor Rory Gallagher en inderdaad, daar knalde ‘Going To My Hometown’ door de boxen. Hoog niveau alweer deze set van David Ronaldo en zijn band en met het einde van de set in zicht werd het nog zeer funky met ‘Burn Up My Love’ dat naadloos overging in ‘Get Ready’. Party time!

Afsluiten deden de jongens met ‘Whipping Post’ van The Allman Brothers. Dit was weer eentje om in te kaderen. Deze keer moest MC Ivan niet veel moeite doen om de band terug op het podium te krijgen en met een fantastische versie van Neil Young’s ‘Down By The River’ werd de set afgesloten. David Ronaldo & The Dice: Veni, vidi, vici!! Ik ga misschien in herhaling vallen, maar wie dit niet graag hoort, moet dringend een dokter raadplegen mijn gedacht!

Om af te sluiten waren onze Zelzatenaren naar het Hoge Noorden getrokken alwaar ze in Denemarken The Blues Overdrive hadden gevonden.

Deze Vikingen zijn afkomstig uit Kopenhagen en zijn al ruim 20 jaar een begrip in Scandinavië waar een heuse blues scene bestaat, voor diegenen die dat nog niet mochten weten. Ze brengen een eigen moderne twist aan de traditionele blues, gaande van zompige swamp over shuffles tot ranzige boogie grooves. Deze swingende band bestaat uit Martin Olsen (gitaar en zang), Andreas Andersen (gitaar) en ene  (als ik het goed heb begrepen) Thornbjorn (Bas) en Louisian Boltner (drums).

Het was al wat later geworden en na het optreden van David Ronaldo, was er toch redelijk wat volk vertrokken, wat het voor deze jongens niet gemakkelijk maakte. Zelf had ik van dit viertal nog niet gehoord dus benieuwd wat ik hier te zien en vooral te horen zou krijgen. ‘Rolling Thunder’ was de opener met dienst. Leuk, beetje swingend nummer ook maar redelijk smooth. Met ‘Working On A Building’ brachten ze dan weer een goede versie van het nummer van Ian Siegal. Er volgde dan snel een slowblues met ‘Get Out Of My Life’.

Het viertal verhoogde dan weer het tempo met songs als ‘Ball & Chain’, ‘Lies’ of ‘I Got The Power’, maar jammer genoeg slaagden ze er niet in om het vuur in de pan te doen slaan. Iets te weing bezieling vond ik wel. Goed maar ik kreeg er niet echt het “wow-gevoel’ van. Voor de ambiance hadden ze misschien beter voor David Ronaldo gespeeld, maar enfin, gedane zaken nemen geen keer en ondanks het feit dat ons Deens viertal hun best deed, kreeg ik het er niet warm of koud van.

Ondertussen was het al laat geworden voor deze oude bluesrakker en gezien ik nog wat kilometers voor de wielen had voor ik thuis was, besloot ik richting Waasland te trekken. Het was een mooie dag geweest.

Bij deze dikke merci aan Ivan en de rest van de organisatie. Het was naar goede gewoonte alweer dik in orde daar in Zelzate. Ik zou zeggen “keep the blues alive” en alvast op naar volgend jaar!

Marcel